Świadectwa łask

 W roku akademickim 1921/1922 w Licheniu pojawił się alumn seminarium duchownego we Włocławku. 
Przyjechał tu ratować zagrożone gruźlicą płuca, ale i tak miał pełne ręce roboty. Uczył religii w parafialnych szkołach, posługiwał jako zakrystianin, a podczas odpustów dyżurował przy starym kościółku i spisywał zeznania o otrzymanych za wstawiennictwem Matki Bożej łaskach. 
Później zasłynął jako Prymas Tysiąclecia. 
Od tamtych czasów do opisu licheńskich cudów dodano opasłe tomiska. 
Od wielu lat do tutejszej świątyni przybywa podczas weekendów niemal 20 tysięcy wiernych.
 
- Moja synowa nie mogła donosić ciąży – mówi Waleria Rudnik, rolniczka spod Suwałk. – Lekarze mówili o nawykowych poronieniach i machali ręką. 
Marzyłam o wnukach, ale nie chciałam, żeby się tak kobiecina marnowała. Wychudła, bo nerwy ją wręcz zjadały. 
Syn już chciał przygarnąć jakąś sierotę, kiedy moja sąsiadka opowiedziała mi o Licheniu. 
Nie powiem, żeby była ze mnie szczególnie religijna osoba, ale pomyślałam, że modlitwa zaszkodzić nie może. 
Pojechałam tam. Już gdy z daleka zobaczyłam wieżę, ogarnęła mnie jakaś dziwna radość. 
Tak, jakbym wiedziała, że nie przyjechałam tu na darmo. 
Zawiozłam synowej medalik z Matką Bożą Bolesną. 
Zaczęłyśmy modlić się do Niej co wieczór i robimy to nadal. A moja wnuczka ma już dwa lata.

Jan H., nauczyciel z Poznania, stracił pracę. 
Sam sobie był winien. Pił. Dyrektor, zresztą jego przyjaciel, nie był w stanie dłużej go kryć. Pedagogowi zdarzało się przerwać lekcję, żeby ukradkiem zaliczyć „setę”. 
Pod wpływem żony próbował różnych metod walki z nałogiem, ale nic nie skutkowało. 
Kiedyś jego głęboko wierząca matka przywiozła mu wody ze źródełka, które wytrysło w czasach, gdy żył jeszcze wizjoner Mikołaj. 
Księża nie wypowiadają się na temat nadnaturalnych właściwości tej wody, ale wierni szukają w niej ulgi dla różnych dolegliwości i wielu ją znajduje. 
Jan nie potrafi tego wyjaśnić, ale pijąc tę wodę, stracił jednocześnie pociąg do alkoholu. 
Pojechał specjalnie do Lichenia, żeby złożyć świadectwo swojego uzdrowienia i tam przed cudownym obrazem ślubował abstynencję do końca swoich dni. 
Jest trzeźwy już piąty rok. Wrócił do zawodu.

- Rodzice zawieźli mnie do Lichenia na wózku – opowiada trzydziestolatka chora na stwardnienie rozsiane – i tam przed wizerunkiem Maryi wstałam z tego wózka. Lekarze stwierdzili, że nieuleczalna choroba cofnęła się. Jeśli to nie jest cud, to nie wiem, jak to nazwać.
Krzysztof Myśliwiec

Licheń miejsce prawdziwych cudów

 

Tę wioskę upodobała sobie Matka Boża.

Stąd obdarza łaskami tych wszystkich, którzy o to proszą.

 

Sztuka zatrzymywania się

 
Gdy wszyscy się spieszą , a dzieci już od przedszkola uczy się brać udział w „ wyścigu szczurów” , niezmiernie ważne jest odkrycie wartości refleksji , ciszy , wsłuchania się w słowo Boże. 
Naturalnym miejscem , w którym młode pokolenie może się nauczyć wartości modlitwy , jest rodzina. 
Różaniec jest lekarstwem na współczesny kryzys rodziny, wynikający w dużej mierze z czynników kulturowych. 
Liczne problemy współczesnych rodzin , zwłaszcza w społeczeństwach ekonomicznie rozwiniętych , wynikają stąd , że ludziom  coraz trudniej jest się porozumiewać. Ludzie nie potrafią ze sobą przebywać. 
Podjęcie   odmawiania w rodzinie Różańca znaczy wprowadzenie  do codziennego życia całkiem innych obrazów , obraz Odkupiciela , obraz Jego Najświętszej Matki. Rodzina , która odmawia razem Różaniec ,  odtwarza poniekąd klimat domu  w Nazarecie: Jezusa stawia się w centrum , dzieli się z Nim radości i cierpienia, w Jego ręce składa się potrzeby i projekty , od Niego czerpie się nadzieję i siłę na drogę. Zainwestowanie czasu w rodzinną modlitwę różańcową staje się więc w istocie inwestycją w przyszłość rodziny. 
Modlitwa różańcowa przemienia człowieka , otwiera jego oczy i serce dzięki temu mąż ma szansę być lepszym mężem , żona – lepszą żoną , a rodzina – świętą rodziną. Módlmy się!

Dwanaście krótkich reguł życiowych

 

1. ŻADEN  PORANEK BEZ SERDECZNEJ MODLITWY.
2. ŻADNA PRACA BEZ DOBREJ INTENCJI.
3. ŻADNA RADOŚĆ BEZ WDZIĘCZNEGO WESTCHNIENIA KU BOGU.
4. ŻADNE CIERPIENIE BEZ CIERPLIWEGO PODDANIA SIĘ BOGU.
 5. ŻADNE TOWARZYSTWO BEZ WSPOMNIENIA O WSZECHOBECNOŚCI BOGA.
6. ŻADNA DOZNANA OBRAZA BEZ PRZEBACZENIA POBŁAŻAJĄCEGO.
7. ŻADEN POPEŁNIONY BŁĄD BEZ SKRUCHY.
8. ŻADEN SPOSTRZEŻONY BŁĄD BEZ BEZ WZGLĘDNEGO OCENIENIA.
9. ŻADEN DOBRY UCZYNEK BEZ POKORY.
10. ŻADEN POTRZEBUJĄCY BEZ DATKU.
11. ŻADEN CIERPIĄCY BEZ POCIECHY.
12. ŻADEN WIECZÓR BEZ RACHUNKU SUMIENIA I MODLITWY.
 bł. ks. Ignacy Kłopotowski,”Posiew” 11(1917) nr.19,s.144